မဂ္က အႏုသယကိေလသာပယ္ပုံ
မဂ္က ကိေလသာကုိပယ္တယ္၊ မဂ္ပယ္တဲ့ ကိေလသာဟာ ပစၥဳပၸန္ကိေလသာလား၊ အတိတ္ကိေလသာလား၊ အနာဂတ္ကိေလသာလား၊ ဘယ္ကိေလသာကုိ မဂ္ကပယ္တာလဲ။
အတိတ္ကိေလသာကေတာ့ ၿပီးေနၿပီ၊ သူ႔ဟာသူ ေပ်ာက္ေနၿပီ မဂ္ကပယ္စရာ မလုိဘူး၊ အနာဂတ္ကိေလသာက လာမွ မလာေသးပဲ၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ပယ္မလဲ။ ပစၥဳပၸန္ကိေလသာကုိ ပယ္တာလား၊ ပစၥဳပၸန္ကိေလသာကုိ ပယ္ရင္ မဂ္နဲ႔ကိေလသာ အတူတူျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္ သြားလိမ့္မယ္၊ မဂ္ဟာ အကုသုိလ္န႔ဲယွဥ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸယ္ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။
ဒါျဖင့္ မဂ္ပယ္တဲ့ ကိေလသာ မ႐ွိေတာ့ဘူးလား၊ ဒါဟာ အသိခက္တယ္၊ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အႏုသယ အေၾကာင္းညီညြတ္တဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေပၚႏုိင္တဲ့ ကိေလသာကုိ ပယ္တယ္လုိ႔ဆုိတာ။
ကိေလသာဆုိတာ တကယ္ျဖစ္ေနရင္ ပယ္လုိ႔မရဘူး၊ ျဖစ္ကုိ ျဖစ္ေနၿပီ၊ မျဖစ္ေသးတာလည္း ပယ္ဖုိ႔ မလုိဘူး၊ ျဖစ္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီ၊ ကုိယ္ပယ္စရာ မလုိဘူး၊ သူ႔ဟာသူ ခ်ဳပ္သြားၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ မဂ္က ကိေလသာကုိ ပယ္တယ္ဆုိတာ ေနာင္ျဖစ္ေပၚခြင့္ကုိ ပယ္တာ၊ အဲဒါနားလည္းဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။
အဲဒါသိလုိ္က္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အေၾကာင္းညီညြတ္ေသာ္လည္း ကိေလသာ မေပၚေတာ့ဘူး၊ ဘုရားရဟႏၲာေတြ ကိေလသာပယ္ထားတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ဆုိးစရာေတြ႔ ေပမယ္လုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဆုိးေအာင္ လုပ္ေပမယ့္လို႔ စိတ္မဆုိးေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကဳိက္ႏွစ္သက္စရာေတြ႔ ေပမယ္လုိ႔ မႀကဳိက္ႏွစ္သက္ေတာ့ဘူး။
ဘာနဲ႔တူသလဲဆုိရင္ နဂုိက သစ္ပင္႐ွိတယ္ဆုိပါေတာ့၊ အသီးသီးေနတဲ့ သစ္ပင္ကုိ အသီးမသီးေအာင္ လုပ္လုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အသီးမသီးေတာ့တာ၊ အသီးသီးႏုိင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိကို ပယ္ေဖ်ာက္လုိက္တာ။
အဲဒီေတာ့ သစ္ပင္မွာ အသီး႐ွိေနမွေတာ့ ဒီအသီးေတာ့ မသီးေအာင္ လုပ္လုိ႔ မရဘူးေပါ့၊ ေနာင္မသီးေအာင္ လုပ္တဲ့အခါမွာ သီးေစႏုိင္တဲ့ အစြမ္းကုိ(တစ္နည္းနည္းနဲ႔) ေဖ်ာက္တယ္၊ ေ႐ွးတုန္းကေတာ့ အဆိပ္ဆူးေတြ ဘာေတြနဲ႔လုပ္တယ္။ အခုေခတ္ေတာ့ နည္းလမ္းေတြသာၿပီး ႐ွိပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလုိအမွန္က ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ကိေလသာကုိ ပယ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ကိေလသာကုိ ပယ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ လာလတံ့ ကိေလသာကုိပယ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ပယ္လုိ႔မွ မရပဲ အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္ ျဖစ္ေပၚႏုိင္တဲ့ သေဘာတရား အႏုသယ ကုိပယ္တာ။
အႏုသယဆုိတာ မဂ္ဉာဏ္နဲ႔မွ ပယ္ႏုိင္တယ္၊ ၀ိပႆနာနဲ႔လည္း အႏုသယကို မပယ္ႏုိင္ေသးဘူး၊ မဂ္က်မွ အႏုသယကုိ ပယ္ႏုိင္တယ္၊ အဲဒီလုိ မဂ္က ကိေလသာကုိ ပယ္တယ္ဆုိတာ အႏုသယသေဘာကို ပယ္တာ။
ကိေလသာလုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ကိေလသာက ဥပါဒ္ ဌီ ဘင္အားျဖင့္ ထင္႐ွားျဖစ္ေနၿပီ၊ အဲဒီအခါမွာ ပယ္လုိ႔ မရဘူး၊ အကယ္၍ ပစၥဳပၸန္ကိေလသာကုိ ပယ္တယ္လုိ႔ေျပရင္ မဂ္နဲ႔ကိေလသာ အတူတူျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အဓိပၸာယ္ေရာက္သြားမယ္။
အဲဒီလုိ ေနာင္တစ္ဖန္ မျဖစ္ျခင္းသေဘာကုိ ေရာက္ေစတာလည္း ပယ္တယ္လုိ႔ ဆုိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မုိ႔ မဂ္ရၿပီးတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြမွာဆုိင္ရာ မဂ္နဲ႔ပယ္သတ္ထားတဲ့ အႏုသယ ကိေလသာဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေၾကာင္းညီညြတ္ညီညြတ္ မေပၚလာေတာ့ဘူး။
သုိ႔ေသာ္ ဘုရားရဟႏၲာတုိ႔က်ေတာ့ ဘယ္လုိဟာမ်ဳိးနဲ႔ေတြ႔ေတြ႔ ေၾကာက္စရာေတြ႔လည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ ႏွစ္သက္စရာေတြ႔လည္း မႏွစ္သက္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္ဆုိးစရာေတြ႔လည္း စိတ္မဆုိးေတာ့ဘူး၊ သတၱိကုိက ခန္းေျခာက္သြားၿပီ၊ ကိေလသာျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အႏုသယသတၱိ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီလုိနည္းနဲ႔ မဂ္က ကိေလသာကို ပယ္တာလုိ႔ မွတ္ရမယ္။
မဂ္ပယ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဖုိလ္က ပဋိပၸႆဒၶိ အေနနဲ႔ ကိေလသာကိုပယ္တယ္၊ သူပယ္နည္းကေတာ့ သူမ်ား႐ုိက္ႏွက္ထားလုိ႔ လဲက်ေနတဲ့သူကုိ ကုိယ္ကထပ္ၿပီး ေထာင္း(မီးကုိ အျခားသူက ၿငိမ္းသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ္က ေရနဲ႔ ထပ္ေလာင္း)တဲ့သေဘာ၊ ဖုိလ္က အဲဒီလုိ ထပ္ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းေအာင္လုပ္တာ။
ဒါေၾကာင့္ မဂ္ကုိရသြားတယ္ဆုိရင္ ဆုိင္ရာ ကိေလသာကေတာ့ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းသြားတာပဲ၊ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေပၚေတာ့ဘူး၊ ဒီနည္းနဲ႔ မဂ္က ကိေလသာကုိ ပယ္တာ။
မဂ္က အႏုသယကိေလသာပယ္ပုံ ေဆာင္ပုဒ္
သစ္ပင္ႀကီးကုိ၊ သီးမလုိ၍၊ ထုိထုိႀကိတ္နင္း၊ အဆိပ္သြင္းက၊ အတြင္းေျခာက္ၿပီး၊
ေနာက္မသီးသို႔၊ ဤနည္းပမာ၊ ပင္ခႏၶာ၀ယ္၊ ထပ္ကာကိေလ၊ မသီးေစဖုိ႔၊ ေလးေထြ
မဂ္ဟု၊ အဆိပ္စုျဖင့္၊ ႀကိတ္ထုသြင္းလတ္၊ အႏုသယျပတ္သည္၊ ေနာက္ထပ္မဥပါဒ္
ေတာ့ၿပီ။
ဖလသမာပတ္ ဖုိလ္၀င္စားပုံ
အရိယာျဖစ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဖလသမာပတ္ဆုိတာ ႐ွိတယ္၊ ဖုိလ္၀င္စားတယ္၊ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေသာတာပန္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ထင္တဲ့သူဟာ ေသာတာပတၱိဖုိလ္ျပန္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္စမ္းၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ ေသာတာပတၱိဖုိလ္စိတ္ေတြခ်ည္း အၾကာႀကီးျဖစ္ေနသလား၊ ကုိယ့္မွာ လုပ္ႏုိင္သလား၊ ဖလသမာပတ္၀င္စားႏုိင္သလား၊ ၀င္စားႏုိင္ရင္ ဧကန္ ေသာတာပန္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိရေတာ့မယ္။
အဲသလို ဖလသမာပတ္ ၀င္စားတာက ဘာလဲဆုိေတာ့ မ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာ ခ်မ္းသာကို ခံစားခ်င္လုိ႔တဲ့၊ အဲဒီေတာ့ အရိယာေတြ ခံစားခ်င္တဲ့ ခ်မ္းသာက ကိေလသာ ၿငိမ္းေအးတဲ့ခ်မ္းသာ၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားခ်င္တာ။
ေလာကီခ်မ္းသာခံစားခ်င္ရင္ေတာ့ ေလာကီခ်မ္းသာအတုိင္းသြားရမွာ၊ အခုဟာက ေလာကုတၱရာခ်မ္းသာ ဖုိလ္ခ်မ္းသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အရိယာပုဂၢဳိလ္ေတြဟာ ဖလသမာပတ္ကို ၀င္စားတယ္၊ ဒုကၡေတြထဲက ဒုကၡနည္းႏုိင္သမွ် နည္းသြားေအာင္လုပ္တာ။
အရိယာျဖစ္ရင္ပဲ ဒုကၡေတာ္ေတာ္နည္းသြားပါၿပီ၊ ဒါေတာင္မွ အဲဒီထဲကထပ္ၿပီး၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ခ်မ္းသာ လုိ္ခ်င္ေတာ့ ဖလသမာပတ္၀င္စားတယ္။
ဖလသမာပတ္၀င္စားတဲ့အခါ ဘာလုပ္ရသလဲဆုိေတာ့ ၀ိပႆနာ ျပန္႐ႈရတာ၊ ၀ိပႆနာျပန္႐ႈၿပီး ဉာဏ္ရင့္က်က္လာတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ဖုိလ္စိတ္ေတြ အၾကာႀကီးျဖစ္ေနတာကို ဖလသမာပတ္ ၀င္စားတယ္လို႔ ေခၚတယ္။
ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဟာ ေသာတာပတၱိဖလသမာပတ္ကို ၀င္စားႏုိင္တယ္၊ ေသာတာပတၱိဖုိလ္စိတ္ေတြခ်ည္း အႀကိမ္မ်ားစြာျဖစ္ေနတာ အႀကိမ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ မေျပာႏုိင္ဘူး၊ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္မွာ ကုေဋတစ္သိန္းျဖစ္ႏုိင္ ပ်က္ႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ တစ္နာရီဆုိရင္ ဖုိလ္စိတ္ေတြ အႀကိမ္ေပါင္း မေရတြက္ႏုိင္ဘူး၊ ဘ၀င္အလ်င္ႀကီးမ်ား သြားေနသလုိ အဲဒီအခါမွာ ဘ၀င္မျခားပဲနဲ႔ ဖုိလ္စိတ္ခ်ည္း တစ္ခါထဲတန္းသြားေနတာ။ ကုိယ္ရည္မွန္းသေလာ တစ္နာရီၾကာပါေစဆုိရင္ တစ္နာရီၾကာမယ္၊ ႏွစ္နာရီၾကာပါေစဆုိရင္ ႏွစ္နာရီၾကာတယ္။
သကဒါဂါမ္ျဖစ္ၿပီးရင္လည္း သကဒါဂါမိဖလသမာပတ္၊ အနာဂါမ္ျဖစ္ၿပီဆုိရင္လည္း အနာဂါမိဖလသမာပတ္၊ အရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးရင္လည္း အရဟတၱဖလသမာပတ္၊ အဲဒီလုိ ၀င္စားႏုိင္ပါတယ္။
ဖလသမာပတ္ဆုိတာ အရိယာပုဂၢဳိလ္(ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာ)တုိ႔နဲ႔ ဆုိင္တယ္၊ ကုိယ္ဆုိင္ရာ ဖလသမာပတ္ကို ၀င္စားႏုိင္ပါတယ္။
အရိယာတုိ႔၏ ဥစၥာျဖစ္ေသာ ထုိသာမညဖုိလ္၏ အျမတ္ဆုံး အရသာျဖစ္ေသာ ထုိဖုိလ္ခ်မ္းသာကုိ ပညာ႐ွိေသာသူသည္ ၀ိပႆနာပညာကုိ ပြားေစ၍ ခံစားရေပ၏။ ။
Ref: ၀ိသုဒၶိမဂ္အ႒ကထာ၊ သၿဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ(ဘာသာဋီကာဆရာေတာ္)၊ ၀ိသုဒၶိမဂ္ျမန္မာျပန္(မဟာစည္ဆရာေတာ္)၊ အဘိဓမၼာသတန္း(အ႐ွင္သီလာနႏၵာဘိ၀ံသ)။
